www.lwowianin.fora.pl

admin

Dramatyczna sytuacja walczących do tej pory z jednym wrogiem oddziałów Wojska Polskiego stała się 17 września 1939 roku tragiczna. Dzień ten niewątpliwie przesądził o losach całej kampanii. Około godziny 3 w nocy władze radzieckie usiłowały wręczyć ambasadorowi RP w Moskwie Wacławowi Grzybowskiemu, wezwanemu do ludowego komisariatu spraw zagranicznych, notę dyplomatyczną. Zawierała ono uzasadnienie wkroczenia około 480 000 żołnierzy wojsk Armii Czerwonej w granice państwowe Rzeczypospolitej.

Stwierdzano w niej mianowicie, jakoby przestało istnieć państwo polskie, co było niezgodne z normami prawa międzynarodowego. Pretekstem było rzekome wzięcie pod opiekę ludności białoruskiej i ukraińskiej zamieszkującej wschodnie województwa Rzeczypospolitej. Ambasador Grzybowski odmówił przyjęcia noty jako sprzecznej z zapisami traktatu pokojowego z Rygi oraz polsko-radzieckim paktem o nieagresji (argumentacja dotycząca upadku rządu została odrzucona również przez opinię międzynarodową, m.in. Anglię, Francję i USA).

admin

O godzinie 5.40 nad ranem 17 września 1939 roku Armia Czerwona przekroczyła granicę państwową z Polską.

W Kwaterze Głównej naczelnego wodza podjęto decyzję o niepodejmowaniu walki z oddziałami Armii Czerwonej, chyba że w obronie własnej. Marszałek Edwrad Rydz-Śmigły w ostatnim rozkazie wydanym na terytorium Polski 17 września 1939 roku zarządził wycofanie się oddziałów WP najkrótszymi drogami w kierunku na Rumunię i Węgry. Rozkaz ten wywołał konsternację wśród żołnierzy. Do wielu oddziałów nie dotarł on wcale, co było spowodowane problemami z łącznością. Rozkaz sprzeczny z rozkazem naczelnego wodza wydał swoim podkomendnym gen. bryg. Wilhelm Orlik-Rückemann – dowódca KOP. Formacja ta jako pierwsza starła się z oddziałami Armii Czerwonej.

admin

Walkę z nowym agresorem podjęła też przedzierająca się na Węgry Grupa Operacyjna Kawalerii gen. Władysława Andersa. Do 22 września 1939 roku żołnierze polscy pod dowództwem gen. bryg. Władysława Langnera bronili Lwowa przed dwoma agresorami, 19 września 1939 roku Wilno zostało zajęte przez Armię Czerwoną. 20 i 21 września 1939 roku bohatersko broniło się Grodno. Oddziały Armii Czerwonej posuwające się od Zbrucza w kierunku południowo-wschodnim zbliżały się do granicy polsko-rumuńskiej, gdzie rozlokowały się polskie władze. 12. Armia Frontu Ukraińskiego dowodzona przez Iwana Tiuleniewa podjęła jednocześnie starania osaczenia rządu polskiego i przeszkodzenia mu w przedostaniu się do sojuszniczej Rumunii – bezskutecznie. Wieczorem 17 września władze polskie przekroczyły granicę rumuńską. Walczące Wojsko Polskie pozostało bez naczelnego wodza.

lwowianin

Rankiem 20 września 1939 roku, znajdująca się na zachód od Lidy grupa zmechanizowana 16. Korpusu Strzeleckiego wyruszyła na Grodno w kierunku Szczuczyn – Skidel. Około 10.30 stoczyła potyczkę z kompanią piechoty WP, która została rozbita. O godz. 11 w odległości około 5 km od Skidla wywiązała się walka z improwizowaną grupą kawalerii rtm. Ryszarda Wiszowatego. Stanowiła ona pozostałości 2. i 10. Pułku Ułanów oraz innych pododdziałów, które od 15 września brały udział w walkach z Niemcami, pomiędzy Białymstokiem a Wołkowyskiem.
W nocy z 19 na 20 września 1939 roku w okolicach wsi Dubno walczyły z miejscową grupą dywersantów, a następnie stanęły na wypoczynek w Skidlu, w którym został uprzednio stłumiony przez żołnierzy i policjantów z Grodna zbrojny bunt. Szwadrony rtm. Wiszowatego przemęczone walkami i o niepełnych stanach etatowych podjęły walkę z nadciągającymi czołgami sowieckimi z 16. KS. Po kilkugodzinnej walce polskie oddziały wycofały się, natomiast atakujący zmęczeni walką i zaskoczeni oporem zatrzymali się w Skidlu. W związku z zaistniałą sytuacją rozkaz zdobycia Grodna otrzymał dowódca 15. KPanc. komdiw Michaił Pietroń. Wydzielił on 27. BPanc., która znajdowała się w rejonie Wołkowyska.

lwowianin

Siły obrońców Grodna stanowiły niepełne dwa bataliony piechoty uzbrojone w broń ręczną i niewiele karabinów maszynowych. Był to batalion marszowy, którego zadaniem było uzupełnienie 29. DP pod dowództwem kpt. Piotra Korzona, oraz 31. Batalion Wartowniczy pod dowództwem mjr. Benedykta Serafina. Oprócz tego w mieście znajdowały się jeszcze: improwizowany 200-osobowy oddział ppor. rez. Antoniego Iglewskiego, część rzutu kołowego 5. Pułku Lotniczego z Lidy oraz 2 armaty plot. Bofors kal. 40 mm. Siły obrońców wspierali oficerowie i żołnierze znajdujący się w mieście, żandarmi i policjanci, ochotnicy – cywile, harcerze – uczniowie szkół gimnazjalnych i zawodowych. Większość z nich posiadała przeszkolenie zdobyte w ramach Przysposobienia Wojskowego. Pod bronią znajdowało się ogółem około 2000 – 2500 ludzi. Udział w walkach wzięły również częściowo 101. i 102. Pułk Ułanów.

lwowianin

Obroną dowodziło de facto dwóch ludzi: wiceprezydent miasta Grodna Roman Sawicki oraz komendant Rejonowej Komendy Uzupełnień i zarazem dowódca 31. Batalionu mjr Serafin. Pod ich nadzorem kopano rowy przeciwczołgowe, wznoszono zapory, przysposabiano do wykonywania zadań służby pomocnicze i ochotników. Do celów obronnych wykorzystano naturalne przeszkody, w tym wzniesienia, rzekę Niemen oraz murowane budynki, na których na przedmieściach oparto linię obrony. Jednak siły obrońców były zbyt szczupłe, aby obsadzić wytyczone linie w sposób należyty.

DAK

.
Rodacy!
To już 94 lata odkąd polska młodzież gimnazjalna i studenci chwycili za broń przeciwko ukraińskiej napaści na Lwów 01 listopada 1918 roku!
Najmłodszy Obrońcy Lwowa miał 9 lat (KUKAWSKI JAŚ), jego karabin był większy od niego, zginął podczas Obrony Miasta. Wśród Orląt Lwowskich był także Antoni Petrykiewicz, najmłodszy kawaler Orderu Virtuti Militari. Zginał w wieku 13 lat podczas odsieczy dla Lwowa. Cześć ich Pamięci.

Zapalcie dla Nich lampkę, na cmentarzach, które będziecie odwiedzać.

Wieczna chwała obrońcom Lwowa!

https://www.youtube.com/watch?v=f5kOSq9qAb4&feature=related
.